Και εκεί που κυνηγός, γιαγιά και κοκκινοσκουφίτσα ήταν χαρούμενοι που σώθηκαν, η γιαγιά καλοβλέπει τον κυνηγό και σκέφτεται ότι αρκετά έκατσε μόνη θρηνώντας τον κερατά τον άντρα της και ότι είναι καιρός να αποκατασταθεί. 
Η νύχτα άπλωσε τα μαύρα της πέπλα πάνω από την ωραιότερη πόλη, που δημιουργήθηκε ανά τους αιώνες, την Κωνσταντινούπολη. Στο καπηλειό κοντά εις τον ιππόδρομο μεθοκοπούσε όχλος αδειάζοντας αδιάκοπα κανάτες με οίνο, που σέρβιραν χυδαίες γκαρσόνες, από τις οποίες ξεχώριζαν η Ελένη και η Ρούλα, γιατί ήταν οι πιο τσαχπίνες και για πάρτη τους σφάζονταν και Πράσινοι και Βένετοι.
Μια φορά και έναν καιρό, στα βάθη της Ανατολής, ζούσε μια κακιά μάγισσα η Μυρσέλλα. Όλοι την μισούσαν και την φοβόντουσαν. Μια μέρα, σκέφτεται, ότι πρέπει να κάνει ένα παιδί για να καταφέρει να διαιωνίσει το κακό και έτσι αποφασίζει να φτιάξει ένα αγοράκι με φίλτρα και ξόρκια μαύρης μαγείας, που ήξερε τόσο καλά να χειρίζεται.
Και αφού η Σταχτο(μ)πούτα παντρεύτηκε το πριγκιπόπουλο, το οποίο αποφάσισε να παντρευτεί μια, που ενώ φορούσε το σωστό νούμερο παπούτσι, αυτό της έφυγε καθώς κατέβαινε τις σκάλες (fuck logic), μάζεψαν οι δούλοι τα πιάτα και τα ποτήρια, που όλη η "αριστοκρατία" είχε παρατήσει μετά το γαμήλιο πάρτι και ο καθένας πήγε σπίτι του. Όλοι πέρασαν όμορφα στον γάμο..ή σχεδόν όλοι..
Μια φορά και ένα καιρό, στα παγωμένα βουνά της μαγικής πόλης Νικαράγουα, πίσω από το Δούναβη, ζούσε μια κακιά όμορφη μάγισσα, η Οντέλ. Η Οντέλ ήταν τόσο κακιά, που κανείς δεν την αγαπούσε. Δεν είχε φίλους, ούτε οικογένεια. Ζούσε μόνο με έναν γάτο, τον Φλούφλη, που της τον είχε κάνει δώρο ο φλούφλης πατέρας της, όταν εκείνη ήταν 13 ετών. Το σπίτι της ήταν μεγάλο και σκοτεινό...
Μια φορά και έναν καιρό, στην μακρινή χώρα του Μανέρταγκον, ζούσε μια πανέμορφη πριγκίπισσα η Μαρία Ελίζαμπεθ Βικτωρία. Η Μαρία Ελίζαμπεθ Βικτωρία ήταν πάρα πολύ έξυπνη, τόσο έξυπνη, που την ζήλευαν όλοι οι συμμαθητές της. Ήταν επίσης και τόσο όμορφη, που όλοι την θαύμαζαν και ήθελαν να της μοιάσουν.